آواز خواندن با طناب پوسیدهی تقلید[ علی شیرازی - آوازخوان و آوازپژوه ]قرار است در این نوشتار کوتاه و محدود پیش رو، در مقام پاسخ به این پرسش مهم (اما) تکراری بربیایم که
«چرا شیوههای
آوازی متعددی در
ایران وجود ندارد؟».«حقیقت» آن است که از قضا شیوههایی هم در آوازِ کمجان و بیرونقِ این سالها وجود دارند و نفس میکشند اما «واقعیت» این است که پنداری ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا فقط یک شیوه بمانَد و دیده شود. همین چند سال پیش وقتی داشتم با یکی از مسئولان واحد موسیقی صدا و سیما درباره ارائه و سپس تصویب یک تصنیف با صدای خودم صحبت میکردم -که بعد هم تصویب شد و به کنداکتور پخش راه پیدا کرد- با او در میان گذاشتم که به ازای هر تصنیف و ترانه، فرصت بدهد (بدهند) یک قطعه آواز هم ضبط کنم. او
پاسخی غمانگیز و در عین حال گویای وضع موجود به من داد:«آواز، کم پخش میکنیم. همان شکل محدود پخش هم به ساعتهای کمشنونده مانند نیمهشبها اختصاص دارد. از آن مهمتر اینکه صدا و سیما فقط از خوانندگان مشهورتر آواز پخش میکند.»منظورش هم این چند خوانندهای است که شنونده موقع پخش صدای آنها در تشخیص درست و دقیق نامشان دچار سردرگمی میشود؛ از بس که همگی شبیه به هم میخوانند.پرسیدم: «خب چرا فقط همین چند نفر؟!» بعد سعی کردم به شیوه خودم که سالها است درباره آواز مینویسم و گاهی هم سخن میگویم، او را متوجه جایگاه رفیع این هنر بکنم. فایده نداشت! گفت: «آواز، مخاطب ندارد. این تصنیفی هم که شما خواندهای فاخر هست ولی سعی کن کارهای بعدیات شاد و ریتمیک باشد تا بیشتر به کنداکتور پخش راه پیدا کند. امروز برای مردم، نه آواز جاذبهای دارد و نه این تصنیفهای فاخر، فقط شاد!»راستش با تصویب و تأیید آن تصنیف، حالا علي شيرازي...
ادامه مطلبما را در سایت علي شيرازي دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : ialishiraziavae بازدید : 3 تاريخ : يکشنبه 24 بهمن 1400 ساعت: 21:01